ഇന്ത്യയിൽ ഭരണകൂടങ്ങളല്ല, ചരിത്രകാരന്മാർ ചരിത്രം നിർമ്മിക്കട്ടെ – ഡോ.സെബാസ്റ്റ്യൻ ജോസഫ്
‘’Nations without a past are contradictions in terms. What makes a nation is the past, what justifies one nation against others is the past, and historians are the people who produce it.”
Eric Hobsbawm
ഇന്ന് ഇന്ത്യയിൽ ഏറ്റവും കൂടുതൽ വക്രീകരണത്തിന് വിധേയപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന രണ്ടു വിഷയമേഖലകളാണ്, ശാസ്ത്രവും, ചരിത്രവും. ശാസ്ത്രീയ യുക്തിയെ പിന്നോട്ടടിക്കുന്നതിൽ ഭരണകൂടം വിജയിക്കുന്നതിന് തെളിവാണ് ശാസ്ത്ര / ചരിത്ര പഠന ഗവേഷണ മേഖലകളിൽ കാണുന്ന ഒരു തരം സാമൂഹികവും, അക്കാദമികവുമായ ഭയം. ഈ ഭയം ഗ്രസിക്കുന്ന സർവകലാശാലകളും, ശാസ്ത്ര ഗവേഷണ സ്ഥാപനങ്ങളും, അവയുടെ യഥാർഥ സ്വത്വബോധം തന്നെ നശിച്ച സ്ഥിതിയിലാണ്. ഇത് പലയിടങ്ങളിലും കാണുന്ന പ്രതിഭാസമാണെങ്കിലും, ഇന്ത്യയിൽ ഇത് നാം നേടിയ സാമൂഹികവും സാമ്പത്തികവുമായ പുരോഗതിയെ പിന്നോട്ടടിക്കുന്ന സാഹചര്യമാണ് സൃഷ്ടിച്ചിരിക്കുന്നത്. ഹാർവാർഡ് സർവകലാശാലയ്ക്ക് ഫണ്ട് വെട്ടിക്കുറച്ച ട്രംപ് ഭരണ ശൈലിയുടെ, തീവ്ര വലതുപക്ഷ രാഷ്ട്രീയം അതിനു മുമ്പുതന്നെ ഇന്ത്യയിൽ സംജാതമായിരിന്നു. തീവ്ര ഹിന്ദുത്വ രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ ഇരയായി, ചരിത്രത്തെ ഏറെ സ്നേഹിച്ച, ശാസ്ത്രീയ മനോഭാവത്തിന്റെ പ്രചാരകനായിരുന്ന നെഹ്റുവിനെ മറവിയുടെ കൂടാരത്തിലേക്ക് തള്ളിവിടുന്ന ഫാസിസ്റ്റ് ഭരണകൂടത്തിന് വിലങ്ങുതടിയായി നിൽക്കുന്നത് നെഹ്റൂവിയൻ ഇന്ത്യ ഊട്ടിയുറപ്പിച്ച ചരിത്ര ശാസ്ത്രബോധമാണ്. ഇതിനെ, വക്രീകരിക്കുന്നതിലല്ല, ഇല്ലാതാക്കുന്നതിലാണ് ഇപ്പോൾ ഹിന്ദുത്വ ശക്തികൾ ശ്രമിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. അപകട സമയങ്ങളിൽ കൈയെത്തിപ്പിടിക്കേണ്ട ഓർമ്മകളാണ് ചരിത്രമെന്ന് പറഞ്ഞ വാൾട്ടർ ബെന്യാമിന്റെ വാക്കുകൾ, ഇന്ത്യയ്ക്ക് ഈ സാഹചര്യത്തിൽ ഉണർവു നൽകേണ്ട നീരീക്ഷണം തന്നെയാണ്.
വിശാലമായ ആഗോള സാഹചര്യത്തിൽ, വലതുപക്ഷ രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ പുനരുജ്ജീവനം ചരിത്രപരമായ വിഷയങ്ങളെ വ്യവസ്ഥാപിതമായി അട്ടിമറിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്ന സാഹചര്യത്തിൽ,ലോകമെമ്പാടുമുള്ള ഭരണകൂടങ്ങൾ അധികാരം ഏകീകരിക്കുന്നതിനുള്ള തന്ത്രപരമായ ഉപകരണമായി ഭൂതകാലത്തെ വിന്യസിക്കുന്നു. ചരിത്രം ഇവിടെ വക്രീകരിക്കുകയും, അടുത്ത കാലത്തായി മായിച്ചു കളയുകയും ചെയ്യുകയാണ്. ഈ മായ്ക്കൽ ആകസ്മികമോ ആപേക്ഷികമോ അല്ല – ഇത് സമകാലിക സ്വേച്ഛാധിപത്യ ഭരണകൂടങ്ങൾ മനഃപൂർവമായും അവരുടെ ഭാവനയ്ക്കൊത്തുള്ള അചരിത്രവൽക്കരണം തന്നെയാണ് നടത്തുന്നത്. ഇന്ത്യയുടെ വർത്തമാന സാഹചര്യത്തിൽ, ഹിന്ദുത്വ രാഷ്ട്രീയ ഭാവന ഈ ആഗോള പ്രവണതയെ പ്രതിഫലിപ്പിക്കുകയും, ഒരു പടി കൂടി കടന്ന് പൗരന്മാരെ മതപരവും വിശ്വാസപരവുമായി രണ്ടു തട്ടിൽ തരംതിരിയുക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ചരിത്രത്തെ അതിന്റെ ശാസ്ത്രീയപരമായ സങ്കേതങ്ങളിൽ നിന്നും അടർത്തിമാറ്റി ഒരു തരം മത്സര സ്വഭാവത്തിലുള്ള നുണകളുടെ ഫാക്ടറിയാക്കിയിരിക്കുന്നു.ബഹുസ്വരത, വിയോജിപ്പ്, ബദൽ ശബ്ദങ്ങൾ എന്നിവയിൽ നിന്ന് ശുദ്ധീകരിക്കേണ്ട ഒരു പ്രദേശമായി ചരിത്ര പഠനത്തേയും ഗവേഷണത്തെയും കണക്കാക്കുന്നു. ഭൂരിപക്ഷവാദത്തിന്റെ ഏകീകൃത പ്രത്യയശാസ്ത്ര വിവരണത്തെ ചെറുക്കുന്ന ചരിത്ര ഓർമ്മകളെ പൂർണ്ണമായും ഇല്ലാതാക്കുകയാണ് ഇതിന്റെ ലക്ഷ്യം. ചരിത്രത്തിന്റെ ഉൽപാദനത്തെ ഇത്രമാത്രം അധികാര വ്യവസ്ഥയുടെ ഒരു ഉപകരണമാക്കിയ സന്ദർഭം ഇതിനു മുൻപ് ഇന്ത്യയിൽ സംജാതമായിട്ടില്ല.
രാഷ്ട്രീയ ആവശ്യങ്ങൾക്കായി ചരിത്രത്തിന്റെ ഈ മായ്ക്കൽ ചരിത്രാന്വേഷണത്തിന്റെ അടിത്തറകൾക്കെതിരായ ആഴത്തിലുള്ള ജ്ഞാനശാസ്ത്രപരമായ അക്രമമാണ്. ഹിന്ദുത്വ രാഷ്ട്രീയം ആർക്കൈവുകളെ നിഷേധിച്ച് സങ്കല്പിത കഥകളും, ആഖ്യാനങ്ങളും ആധാരങ്ങളാക്കി ചരിത്രത്തെയും ചരിത്ര വിദ്യാഭ്യാസത്തെയും തകിടം മറിച്ച്, ഇന്ത്യയുടെ ഏറ്റവും വലിയ ജനാധിപത്യ രാജ്യമെന്ന ഖ്യാതിയെ ഇല്ലാതാക്കുകയാണ്. വംശീയ-ദേശീയ വികാരത്തിൽ വേരൂന്നിയ പുരാണ പുനർനിർമ്മാണങ്ങൾക്ക് അനുകൂലമായി ചരിത്രത്തെ പുനർ വിഭാവനം ചെയ്യുക മാത്രമല്ല, ചരിത്ര പഠനത്തെത്തന്നെ വക്രീകരിക്കുന്നു. ഇന്ത്യയുടെ കാര്യത്തിൽ, ദേശീയ പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ ഉൾക്കൊള്ളുന്നതും വിമോചനപരവുമായ പൈതൃകത്തിന്റെ മായ്ക്കൽ റിപ്പബ്ലിക്കിന്റെ ജനാധിപത്യ ധാർമ്മികതയ്ക്ക് ഗുരുതരമായ ഭീഷണി ഉയർത്തുന്നു.
.ജെയിംസ് മില്ലിന്റെ ഹിന്ദു, മുസ്ലീം, ബ്രിട്ടീഷ് എന്നീ ത്രിമാന കൊളോണിയൽ സ്കീമയുടെ വ്യവസ്ഥാപിതമായ അപനിർമ്മാണം ശാസ്ത്രീയമായി നടത്തി, ദേശചരിത്രത്തെ അതിന്റെ ബഹുസ്വര പ്രകൃതത്തിൽ വീണ്ടെടുത്തത് കുറേയേറെ ഇന്ത്യാ ചരിത്രകാരാണ്. റൊമില ഥാപ്പറാണ് 60 -കൾ മുതൽ ഇതിന് നേതൃത്വം കൊടുത്തത്. ഥാപ്പറിന്റെ ഇടപെടൽ വിമർശനാത്മക ചരിത്രരചനയുടെ ശക്തമായ ഒരു പാരമ്പര്യത്തിന് അടിത്തറയിട്ടു, പിന്നീട് ഇർഫാൻ ഹബീബ്, സതീഷ് ചന്ദ്ര, ബിപൻ ചന്ദ്ര എന്നിവരുടെ പണ്ഡിത സംഭാവനകളാൽ ഇത് സമ്പന്നമായി. കഠിനമായ ആർക്കൈവൽ ഗവേഷണത്തിലൂടെയും സൈദ്ധാന്തിക സങ്കീർണ്ണതയിലൂടെയും ഈ ചരിത്രകാരന്മാർ ഇന്ത്യൻ ഭൂതകാലത്തിന്റെ സാമൂഹികമായി ഉൾക്കൊള്ളുന്ന ഒരു ആഖ്യാനം കൂട്ടായി രൂപപ്പെടുത്തി. അവരുടെ പ്രവർത്തനങ്ങൾ ചരിത്രപരമായ ധാരണ വികസിപ്പിക്കുക മാത്രമല്ല, അനുഭവപരമായ സമഗ്രതയിലും വിശകലന ആഴത്തിലും ചരിത്ര പാഠപുസ്തകങ്ങളെ നങ്കൂരമിട്ടുകൊണ്ട് ദേശീയ പാഠ്യപദ്ധതി രൂപപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തു. അവരുടെ ബൗദ്ധിക പ്രയത്നത്തിന്റെ ഫലം, പ്രാദേശിക പ്രത്യേകതകളെ അംഗീകരിക്കുന്നതിനൊപ്പം തന്നെ എല്ല വിഭാഗങ്ങളെയും, ഭൂവിടങ്ങളെയും ഉൾക്കൊള്ളുന്ന ഒരു ചരിത്രാഖ്യാന ഭൂമിക സൃഷ്ടിച്ചു. ഇന്ത്യ ഒരാശയമാണെങ്കിൽ, അതിന്റെ സർവ്വ സങ്കീർണ്ണതകളെയും ചരിത്രപരമായി അഭിസംബോധനചെയ്യുന്ന ചരിത്ര രചനാരീതിശാസ്ത്രത്തിനാണ് ഈ പ്രൊഫഷണൽ ചരിത്രകാരന്മാർ തുടക്കമിട്ടത്. ഥാപ്പറും ഹബീബും ഇന്നും അതു തുടരുന്നു. ചരിത്രകാരന്മാരിൽ നിന്നും പൊതു ബുദ്ധിജീവികളുടെ നിലവാരത്തിലേക്കുയരാൻ അവർക്കു സാധിച്ചു.
എന്നിരുന്നാലും, വിമർശനാത്മകവും ഉൾക്കൊള്ളുന്നതുമായ ചരിത്രരചനയുടെ ഈ പദ്ധതി നിരന്തരം പ്രത്യയശാസ്ത്രപരമായ മത്സരത്തെ അഭിമുഖീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. കൊളോണിയൽ ജ്ഞാനശാസ്ത്രങ്ങളിൽ വേരുകളുള്ള ചരിത്രത്തിന്റെ വർഗീയവൽക്കരണം, ജനതാ പാർട്ടിയുടെ ഭരണകാലത്ത് (1977–79) പുതിയ ആക്കം നേടി, ബിജെപി നേതൃത്വത്തിലുള്ള ആദ്യ ദേശീയ ജനാധിപത്യ സഖ്യത്തിന്റെ (1999–2004) കീഴിൽ ഒരു പുതിയ ഉയരത്തിലെത്തി. 2014 മുതൽ, നിലവിലെ ഹിന്ദുത്വ ഭരണത്തിൻ കീഴിൽ, ഈ പാത ചരിത്രത്തെ വളച്ചൊടിക്കുക മാത്രമല്ല, മായ്‌ക്കുക എന്ന ലക്ഷ്യത്തോടെയുള്ള ഒരു കണക്കുകൂട്ടിയ പ്രത്യയശാസ്ത്ര ആക്രമണമായി രൂപാന്തരപ്പെട്ടു. ഈ പ്രവണത തടയുന്നതിനുപകരം, വിദ്യാഭ്യാസ ആവശ്യകതയുടെ മറവിൽ എൻ‌സി‌ഇ‌ആർ‌ടി സിലബസിന്റെ പുനഃസംഘടനയെ യുക്തിസഹമാക്കുന്നതിനാണ് കോവിഡ്-19 പാൻഡെമിക്കിന്റെ മറവിൽ ശ്രമങ്ങൾ നടന്നത്. മുഗൾ രാഷ്ട്രീയ-ഭരണ അധ്യായങ്ങൾ വെട്ടിക്കുറച്ചുകൊണ്ട് ഒരു അടിക്കുറിപ്പായി ചുരുങ്ങിയ അവസ്ഥയിലെത്തിയിരിക്കുന്നു. കരിക്കുലം എഞ്ചിനീയറിംഗിന്റെ ഇത്തരം പ്രവൃത്തികൾ ഒരു അപകടകരമായ ജ്ഞാനശാസ്ത്രപരമായ മാറ്റത്തെ അടയാളപ്പെടുത്തുന്നുണ്ട്. ജെഎൻയു സ്കൂളിലെ ചരിത്രകാരന്മാരും അവരുടെ ബൗദ്ധിക പിൻഗാമികളും ഈ മായ്ക്കലിനെതിരെ ഗണ്യമായ പ്രതിരോധം ഉയർത്തി ചരിത്രപരമായും ശാസ്ത്രീയമായും തെളിയിക്കപ്പെട്ട ആഖ്യാനങ്ങളുടെ പുനഃസ്ഥാപനത്തിനായി പ്രചാരണം നടത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.
ഇന്ത്യയിൽ, ചരിത്ര വിദ്യാഭ്യാസം കുട്ടികൾ ആദ്യം രാജ്യത്തിന്റെ ഭൂതകാലത്തെ കണ്ടുമുട്ടുന്നതിനും കൂട്ടായ സ്വത്വബോധം ആന്തരികമാക്കുന്നതിനുമുള്ള ഒരു അടിസ്ഥാന ഉപകരണമായി പ്രവർത്തിക്കേണ്ടതാണ്. ഈ പ്രക്രിയയിൽ ഭരണകൂടത്തിന്റെ ഇടപെടൽ ശാസ്ത്രീയ ചരിത്രരചനയെ പിന്നോട്ടടിക്കുന്നതായി മാറിയിരിക്കുന്നു. മുഗൾ ഭരണ പാരമ്പര്യം മുതൽ ഗുജറാത്ത് കലാപം വരെയുള്ള നിർണായക എപ്പിസോഡുകളുടെയും വ്യക്തികളുടെയും തന്ത്രപരമായ മായ്ച്ചുകളയലാണ് കോവിഡ്-19 പാൻഡെമിക് സമയത്ത് പാഠ്യപദ്ധതി യുക്തിസഹീകരണത്തിന്റെ മറവിൽ നടന്നത്.ഈ ഒഴിവാക്കലുകൾ ഒറ്റപ്പെട്ട എഡിറ്റുകളല്ല, മറിച്ച് ബഹുസ്വര ഓർമ്മകളെ പൊളിച്ചുമാറ്റാനും ഭൂരിപക്ഷ രാഷ്ട്രീയവുമായി യോജിപ്പിച്ച ഒരു ഏകീകൃത ആഖ്യാനം വളർത്താനുമുള്ള വ്യവസ്ഥാപിത ശ്രമത്തിന്റെ ഭാഗമാണ്. ഒരു കുട്ടിയുടെ ബൗദ്ധിക രൂപീകരണത്തിലെ പ്രാഥമിക പാഠങ്ങളായ ചരിത്ര പാഠപുസ്തകങ്ങൾ, അറിവിന്റെ കലവറകളിൽ നിന്ന് പ്രത്യയശാസ്ത്ര പരുവപ്പെടുത്തലിന്റെ ഉപകരണങ്ങളായി രൂപാന്തരപ്പെടുന്നു. സെലക്ടീവ് മെമ്മറിയിലൂടെയും തന്ത്രപരമായ നിശബ്ദതയിലൂടെയും പൗരത്വത്തെ രൂപപ്പെടുത്തുന്ന ഹിന്ദുത്വ സ്വരൂപങ്ങളുടെ ആശയ നിർമ്മിതിക്ക് ആക്കം കൂട്ടുന്ന പ്രവർത്തനങ്ങളായി വേണം ഇതിനെ മനസ്സിലാക്കാൻ.
ഫൂക്കോൾഡിയൻ അധികാര-അറിവിന്റെ ലെൻസിലൂടെ ഈ പ്രതിഭാസത്തെ വിമർശനാത്മകമായി മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയും. പാഠപുസ്തകങ്ങൾ ആധിപത്യപരമായ “സത്യങ്ങൾ” ഉൽ‌പാദിപ്പിക്കുന്നതിനും നിയമവിധേയമാക്കുന്നതിനുമുള്ള സംവിധാനങ്ങളായി പ്രവർത്തിക്കുന്നു. അധ്യാപകൻ, പാഠപുസ്തകം, വിദ്യാർത്ഥി എന്നിവരെല്ലാം ജ്ഞാനശാസ്ത്ര നിയന്ത്രണത്തിന്റെ ഒരു വലിയ പ്രവിശ്യയിൽ എത്തിച്ചേരുന്ന, ഒരുതരത്തിൽ അച്ചടക്ക ഇടമായി ക്ലാസ് മുറി മാറുന്നു. നിഷ്പക്ഷമായ അധ്യാപനശാസ്ത്രം ഫലത്തിൽ, പ്രത്യയശാസ്ത്ര പുനരുൽപാദനത്തിന്റെ നിയന്ത്രിത ആഖ്യാനങ്ങൾ മാത്രം സൃഷ്ടിക്കുന്ന ഇടമായി ചുരുങ്ങുകയും ചെയ്യുന്നു. ചരിത്രം ഭൂതകാലത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഒരു അന്വേഷണമല്ലാതായി മാറുകയും പകരം ഭാവിയെ നിയന്ത്രിക്കുന്നതിനുള്ള ഒരു മാർഗമായി മാറുകയും ചെയ്യുന്നു. അത്തരം പാഠ്യപദ്ധതി എഞ്ചിനീയറിംഗ് ചരിത്രപരമായ ധാരണയെ വളച്ചൊടിക്കുക മാത്രമല്ല, കീഴാള, മതേതര, വിമർശനാത്മക ശബ്ദങ്ങളെ അരികുവൽക്കരിക്കുന്നതിലൂടെ സാമൂഹിക ശ്രേണികളെ വർഗ്ഗീയവൽക്കരിച്ച് പരസ്പരം കലഹിക്കുന്ന സാമൂഹിക വർഗ്ഗങ്ങളെ സൃഷ്ടിക്കുകയും ചെയ്യും. അങ്ങനെ വിദ്യാഭ്യാസ ഉള്ളടക്കത്തിലൂടെ ഒരു മതേതര ബാല്യകാല ഓർമ്മ ഇല്ലാതാക്കി, സാമൂഹികപരമായി ചിന്തിക്കുന്ന പൗരന്മാരുടെ നിർമ്മിതിയെ തടയുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഉൾക്കൊള്ളുന്ന ഒരു ജ്ഞാനശാസ്ത്രത്തിലേക്ക്
ചരിത്ര പാഠ്യപദ്ധതിയുടെ പുനർനിർമ്മാണത്തിന് രാഷ്ട്രീയ, സൈനിക ചരിത്രത്തിന്റെ പരമ്പരാഗത അതിരുകൾക്കപ്പുറത്തേക്ക് നീങ്ങുന്ന ഒരു മാതൃകാപരമായ മാറ്റം ആവശ്യമാണ്. പരിസ്ഥിതി ചരിത്രം, വൈകാരിക ചരിത്രങ്ങൾ, ലിംഗ ചരിത്രങ്ങൾ, ശാസ്ത്ര സാങ്കേതിക ചരിത്രങ്ങൾ, വാമൊഴി ചരിത്രങ്ങൾ, കുടിയേറ്റ പഠനങ്ങൾ, ചലച്ചിത്ര ചരിത്രം തുടങ്ങിയ വൈവിധ്യമാർന്ന ഉപമേഖലകളെ സ്വീകരിക്കുന്നത് ഇതിൽ ഉൾപ്പെടുന്നു. അത്തരമൊരു ജ്ഞാനശാസ്ത്രപരമായ വികാസം ചരിത്ര വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ ഉള്ളടക്കത്തെ സമ്പന്നമാക്കുക മാത്രമല്ല, സംസ്ഥാനം സ്പോൺസർ ചെയ്യുന്ന ചരിത്ര വിവരണങ്ങളുടെ ഏകീകൃത പ്രവണതകളെ വെല്ലുവിളിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഉദാഹരണത്തിന്, ഇന്ത്യയിലെ കാലാവസ്ഥാ വ്യതിയാനത്തെക്കുറിച്ച് അന്വേഷിക്കുന്ന ഒരു വിദ്യാർത്ഥി കാർഷിക രീതികളുടെയും പാരിസ്ഥിതിക പരിവർത്തനങ്ങളുടെയും ചരിത്ര പാതകളിൽ അന്തർലീനമായി ഇടപഴകുന്നു. പാരിസ്ഥിതിക മാറ്റങ്ങൾ മാപ്പ് ചെയ്യുന്നതിനും പ്രാദേശിക സമൂഹങ്ങളിൽ നിന്ന് വാമൊഴി ചരിത്രങ്ങൾ ശേഖരിക്കുന്നതിനും ജിഐഎസ് സാങ്കേതികവിദ്യകൾ ഉപയോഗിക്കുന്നതിലൂടെ, വിദ്യാർത്ഥി ആഗോള പാരിസ്ഥിതിക വ്യവഹാരങ്ങൾക്കും പ്രാദേശിക പാരിസ്ഥിതിക രീതികൾക്കുമിടയിലുള്ള വിടവ് നികത്തുന്നു. അതുപോലെ, പകർച്ചവ്യാധികളെക്കുറിച്ചുള്ള പഠനം സാമൂഹിക ഭയങ്ങളുടെയും പൊതുജനാരോഗ്യ പ്രതികരണങ്ങളുടെയും ചരിത്രപരമായ നിർമ്മാണം പരിശോധിക്കുന്നതിനുള്ള ഒരു ലെൻസ് നൽകുന്നു. ഈ അന്തർവിജ്ഞാന സമീപനങ്ങൾ ചരിത്രപരമായ വിഷയങ്ങളെ, നായകന്മാരായോ വില്ലന്മാരായോ ആയി കാണുന്ന ദ്വന്ദ്വ ചിത്രീകരണത്തെ ഇല്ലാതാക്കുന്നു, പകരം സാമൂഹിക-സാമ്പത്തിക, പാരിസ്ഥിതിക ഘടകങ്ങളുടെ സങ്കീർണ്ണമായ പരസ്പരബന്ധം എടുത്തുകാണിക്കുന്നു. പരിസ്ഥിതി, ആരോഗ്യം, വൈദ്യശാസ്ത്രം, മനോഭാവം, ലിംഗഭേദം എന്നിവയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട വൈവിധ്യമാർന്ന ചരിത്രങ്ങൾ, മതവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട സമൂഹങ്ങളെയും അത്തരം ക്യൂബിക്കലൈസ്ഡ് ചെയ്യപ്പെട്ട ഇടങ്ങളെയും കുറിച്ചുള്ള പഠനത്തിലുള്ള അമിത ശ്രദ്ധയെ ഇല്ലാതാക്കുമെന്നതാണ് ഞാൻ മുന്നോട്ടുവയ്ക്കുന്ന വാദം. മതത്തെ ചുറ്റിപ്പറ്റിയുള്ള ചർച്ചാ വിഷയങ്ങൾ ഉപേക്ഷിച്ച് ഇന്ത്യയിലെ ചരിത്രകാരന്റെ പ്രദേശം പുതിയ ഇടങ്ങൾ കണ്ടെത്തേണ്ടതുണ്ട്, ഇത് കാലക്രമേണ മതം പോലുള്ള പ്രത്യയശാസ്ത്രങ്ങളെക്കാൾ മനുഷ്യന്റെ പ്രാധാന്യം സ്ഥിരീകരിക്കും. പരിസ്ഥിതി, ലിംഗഭേദം, വൈകാരികം എന്നിവയ്ക്കായുള്ള അന്വേഷണം ചരിത്രകാരനെയും സമൂഹത്തെയും ഇന്ത്യയിൽ നിലനിൽക്കുന്ന വൈവിധ്യമാർന്ന ജീവിതലോകങ്ങൾ കാണാൻ സഹായിക്കുകയും ബഹുത്വങ്ങളെയും വൈവിധ്യങ്ങളെയും ബഹുമാനിക്കുന്ന സംസ്കാരത്തിലേക്ക് തിരികെ കൊണ്ടുവരികയും ചെയ്യും. എല്ലാം ഉൾക്കൊള്ളുന്ന ഒരു ജ്ഞാനശാസ്ത്രപരമായ സ്ഥാനം ഇന്ത്യയിലെ പൗരബോധം കെട്ടിപ്പടുക്കുന്നതിനുള്ള ഒരു പ്രധാന ഘടകമാണ്. ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെയും സ്കൂൾ വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെയും ക്യാമറ ഈ ദിശയിലേക്കാണ് ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കേണ്ടത്.
സ്മാരക ഓർമ്മകളുടെ മായ്ക്കൽ
റോഡുകൾ, കെട്ടിടങ്ങൾ, സ്മാരകങ്ങൾ എന്നിവയുടെ പേരുമാറ്റാനുള്ള ഇന്ത്യയിലെ സമീപകാല രാഷ്ട്രീയ ശ്രമങ്ങൾ, പ്രത്യേകിച്ച് ബിജെപി സർക്കാരിന്റെ കീഴിൽ, ചരിത്ര പാഠപുസ്തകങ്ങളുടെ പുനർരചനയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ചർച്ചകളുടെ ഒരു പ്രധാന വിപുലീകരണമായി മാറിയിരിക്കുന്നു. ഇന്ത്യയിലെ മുഗൾ, മറ്റ് മുസ്ലീം ഭരണാധികാരികളുടെ പൈതൃകങ്ങളെ തിരഞ്ഞെടുത്ത് മായ്ച്ചുകളയുകയോ പുനർവ്യാഖ്യാനിക്കുകയോ ചെയ്തുകൊണ്ട് ചരിത്ര വിവരണങ്ങൾ പുനർരൂപകല്പന ചെയ്യുന്ന ഒരു വലിയ പ്രവണതയെ ഈ സംരംഭങ്ങൾ പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്നു. ന്യൂഡൽഹിയിലെ ഔറംഗസേബ് റോഡ് പോലുള്ള പ്രമുഖ തെരുവുകളുടെ പുനർനാമകരണം; ഇപ്പോൾ ഡോ. എ.പി.ജെ. അബ്ദുൾ കലാം റോഡ്, അല്ലെങ്കിൽ രാഷ്ട്രപതി ഭവനിലെ പ്രശസ്തമായ മുഗൾ ഗാർഡനുകളുടെ അമൃത് ഉദ്യാൻ എന്ന പുനർനാമകരണം, അലഹബാദിൽ നിന്ന് പ്രയാഗ്‌രാജിലേക്കുള്ള മാറ്റം, ഫൈസാബാദ് പോലുള്ള സ്ഥലങ്ങളെ അയോധ്യ, മുഗൾ സരായ് ജംഗ്ഷൻ പണ്ഡിറ്റ് ദീൻ ദയാൽ ഉപാധ്യായ ജംഗ്ഷൻ (ഉത്തർപ്രദേശ്) എന്നിങ്ങനെ പുനർനാമകരണം ചെയ്തത്,
റേസ് കോഴ്‌സ് റോഡ് മുതൽ ലോക് കല്യാൺ മാർഗ് (ഡൽഹി) വരെയുള്ള സ്ഥലനാമ മാറ്റങ്ങൾ ഇതുവരെയുള്ള സാമൂഹിക ഓർമ്മകളെ ഇല്ലാതാക്കി, ഹിന്ദുത്വ രാഷ്ട്രീയത്തിന് അഭികാമ്യമായ ഓർമ്മയെ സൃഷ്ടിക്കുവാനുള്ള ശ്രമത്തിന്റെ ഭാഗമാണ്. ഹിന്ദു കേന്ദ്രീകൃത ചട്ടക്കൂടിനുള്ളിൽ ചരിത്രപരവും സാംസ്കാരികവുമായ വിവരണങ്ങളെ ഉറപ്പിക്കുക എന്നതാണ് ഈ കെട്ടിട, തെരുവു പേരു മാറ്റങ്ങളിലൂടെ ലക്ഷ്യമിടുന്നത്. ചരിത്ര വ്യക്തികളെയും കാലഘട്ടങ്ങളെയും ഓർമ്മിക്കുന്നതോ മറക്കുന്നതോ ആയ രീതി മാറ്റുന്നതിലൂടെ ഇത് കൂട്ടായ ബോധത്തെ ബാധിക്കുന്നു. ഉദാഹരണത്തിന്, ഒരുകാലത്ത് ഇന്ത്യയുടെ സമന്വയ സംസ്കാരത്തിന്റെ പ്രതീകമായി കാണപ്പെട്ടിരുന്ന മുഗൾ കാലഘട്ടത്തിന്റെ മഹത്വം ഇപ്പോൾ വിദേശ ആധിപത്യത്തിന്റെ ഒരു യുഗമായി കൂടുതൽ കൂടുതൽ രൂപപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു. ഈ പുനർനിർമ്മാണം ചരിത്രപരമായ ധാരണയെ വളച്ചൊടിക്കുക മാത്രമല്ല, ഈ സ്ഥലങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ആഴത്തിലുള്ള വ്യക്തിപരവും കൂട്ടായതുമായ ഓർമ്മകളെ തടസ്സപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുന്നു.
താജ് മഹൽ പോലുള്ള ഇന്ത്യയിലെ ചരിത്ര സ്മാരകങ്ങൾ വാസ്തുവിദ്യാ അദ്ഭുതങ്ങളെയോ വിനോദസഞ്ചാര കേന്ദ്രങ്ങളെയോ മാത്രമല്ല പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നത്; അവ വൈകാരിക ഓർമ്മകളുടെ കേന്ദ്രങ്ങളായി വർത്തിക്കുന്നു. ലെസ് ല്യൂക്സ് ഡി മെമോയിറിൽ (ഓർമ്മയുടെ സ്ഥലങ്ങൾ) പിയറി നോറ വാദിക്കുന്നതുപോലെ, സ്മാരകങ്ങൾ, ചരിത്ര പ്രാധാന്യമുള്ള ഇടങ്ങൾ എന്നിവ കൂട്ടായ ഓർമ്മയുടെ നങ്കൂരങ്ങളായി വർത്തിക്കുന്നു. മതപരവും സാംസ്കാരികവുമായ അതിരുകൾ മറികടന്ന് അവ പങ്കിട്ട അനുഭവങ്ങളുടെയും ഐഡന്റിറ്റികളുടെയും പ്രതീകമാണ്. ഉദാഹരണത്തിന്, താജ് മഹൽ വളരെക്കാലമായി പ്രണയത്തിന്റെയും കലാപരമായ നേട്ടത്തിന്റെയും പ്രതീകമാണ്;സമൂഹങ്ങളിലുടനീളമുള്ള ഇന്ത്യക്കാരുടെ കൂട്ടായ മനസ്സിൽ ആഴത്തിൽ വേരൂന്നിയതാണ്. കുടുംബ യാത്രകൾ, വിവാഹങ്ങൾ, പ്രണയബന്ധങ്ങൾ എന്നിവയുടെ വ്യക്തിപരമായ ഓർമ്മകൾ ചരിത്രപരമായ വിവരണങ്ങളുമായി മാറുകയും,വൈകാരികവും സാംസ്കാരികവുമായ ബന്ധങ്ങളുടെ സങ്കീർണ്ണമായ ഒരു ടേപ്പ്സ്ട്രി സൃഷ്ടിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു സ്ഥലമായി ഇത് നിലകൊള്ളുന്നു. മൗറീസ് ഹാൽബ്വാച്ച്സ് തന്റെ കൂട്ടായ ഓർമ്മയെക്കുറിച്ചുള്ള സിദ്ധാന്തത്തിൽ, ഓർമ്മ അന്തർലീനമായി സാമൂഹികമാണെന്നും വ്യക്തികൾ ഉൾപ്പെടുന്ന ഗ്രൂപ്പുകളാൽ രൂപപ്പെടുത്തപ്പെടുന്നുവെന്നും ഊന്നിപ്പറയുന്നു. പൊതു സ്മാരകങ്ങൾ ഈ കൂട്ടായ ഓർമ്മകളുടെ കേന്ദ്രബിന്ദുക്കളായി വർത്തിക്കുന്നു. താജ്മഹൽ പോലുള്ള ഒരു സ്മാരകം പുനർവ്യാഖ്യാനിക്കപ്പെടുകയോ അതിന്റെ ചരിത്രപരമായ സംരക്ഷണം കുറച്ചുകാണപ്പെടുകയോ ചെയ്യുമ്പോൾ, അത് ഈ പങ്കിട്ട ഓർമ്മകളെ തടസ്സപ്പെടുത്തുകയും അവ വളർത്തിയെടുക്കുന്ന സാംസ്കാരിക ഐക്യത്തെ ദുർബലപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുന്നു. മുമ്പ് സാമുദായിക വേർതിരിവുകളെ മറികടന്ന അത്തരം സ്മാരകങ്ങളുടെ വൈകാരിക അനുരണനം, പ്രത്യയശാസ്ത്രപരമായ പുനർനാമകരണ പ്രക്രിയയിൽ നഷ്ടപ്പെടാനുള്ള സാധ്യതയുണ്ട്.
പിയറി നോറയും മൗറീസ് ഹാൽബ്വാച്ചും എഴുതിയ ഓർമ്മയുടെയും ചരിത്രത്തിന്റെയും സിദ്ധാന്തങ്ങൾ റോഡുകളുടെയും കെട്ടിടങ്ങളുടെയും പുനർനാമകരണത്തിന്റെ പ്രത്യാഘാതങ്ങളെക്കുറിച്ച് നിർണായകമായ ഉൾക്കാഴ്ചകൾ നൽകുന്നു. നോറ ചരിത്രത്തെയും – ഭൂതകാലത്തിന്റെ നിർമ്മിതവും വസ്തുനിഷ്ഠവുമായ വിവരണത്തെയും – ജീവിച്ചിരിക്കുന്നതും ആത്മനിഷ്ഠവും പലപ്പോഴും നിർദ്ദിഷ്ട സ്ഥലങ്ങളുമായോ വസ്തുക്കളുമായോ ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന ഓർമ്മയെയും വേർതിരിക്കുന്നു. ഈ സാഹചര്യത്തിൽ, റോഡുകളുടെയും സ്മാരകങ്ങളുടെയും പുനർനാമകരണത്തെ, ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന ഓർമ്മകളെ ഭരണ പ്രത്യയശാസ്ത്രവുമായി പൊരുത്തപ്പെടുന്ന നിർമ്മിത ചരിത്ര വിവരണങ്ങൾ ഉപയോഗിച്ച് മാറ്റിസ്ഥാപിക്കാനുള്ള ശ്രമമായി കാണാൻ കഴിയും. കൂട്ടായ ഓർമ്മയെ വർത്തമാനകാലം നിരന്തരം രൂപപ്പെടുത്തുകയും പുനർരൂപകല്പന ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്നുവെന്ന് ഹാൽബ്വാച്ച്സ് വാദിക്കുന്നു. ഇന്ത്യയിൽ, ഹിന്ദു ദേശീയ പ്രത്യയശാസ്ത്രത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയവും സാംസ്കാരികവുമായ അജണ്ടയുമായി യോജിക്കുന്ന ഒരു പുതിയ കൂട്ടായ ഓർമ്മ സൃഷ്ടിക്കാനുള്ള ശ്രമങ്ങളാണ് പുനർനാമകരണ സംരംഭങ്ങൾ. ഈ പ്രക്രിയ മുസ്ലീം ഭരണാധികാരികളുടെ സംഭാവനകളെ അരികുവൽക്കരിക്കുക മാത്രമല്ല, സാംസ്കാരികവും ചരിത്രപരവുമായ ഉൾപ്പെടുത്തലിന്റെ വ്യാപ്തി ചുരുക്കിക്കൊണ്ട് ഇന്ത്യക്കാരൻ എന്നതിന്റെ അർഥം പുനർനിർവചിക്കാനും ശ്രമിക്കുന്നു.
ക്രമാനുഗതമായ പുനർനാമകരണ പദ്ധതികളിലൂടെയും ചരിത്രപരമായ പുനർനിർമ്മാണത്തിലൂടെയും മുഗൾ, വിശാലമായ ഇന്തോ-ഇസ്ലാമിക് പൈതൃകങ്ങളെ മായ്ച്ചുകളയുന്നത് ഇന്ത്യയുടെ ബഹുസ്വര നാഗരിക സ്മരണയെ ബോധപൂർവ്വം ഇല്ലാതാക്കുകയാണ്.
ചലച്ചിത്ര ചരിത്രഭാഷ്യങ്ങൾ
ദൃശ്യ സംസ്കാരത്തിന്റെ മേഖലയിൽ, പ്രത്യേകിച്ച് സിനിമയുടെ മേഖലയിൽ, ഈ ചരിത്രപരമായ വളച്ചൊടിക്കൽ അപകടകരമായ രീതിയിൽ ബോധ്യപ്പെടുത്തുന്ന രൂപം കൈക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഭൂരിപക്ഷ പ്രത്യയശാസ്ത്ര ലക്ഷ്യങ്ങൾ നിറവേറ്റുന്നതിനായി ചില ചലച്ചിത്രങ്ങൾ ചരിത്രപരമായ സത്യത്തിൽ നിന്ന് പൂർണ്ണമായും വേർപെടുത്തിയ ആഖ്യാനങ്ങളെ കെട്ടിച്ചമയ്ക്കുന്നു. ഈ സിനിമാറ്റിക് നിർമ്മിതികൾ പതിവായി മുസ്ലീം കഥാപാത്രങ്ങളെ പൈശാചികവൽക്കരിക്കുകയും ഹിന്ദുത്വ ഭരണകൂടത്തിന്റെ വർഗീയ അജണ്ടയുമായി അനായാസമായി യോജിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. സാക്ഷരതാനന്തര സമൂഹത്തിൽ, ദൃശ്യം പാഠത്തെ മറികടക്കുന്ന ഒരു സമൂഹത്തിൽ, സിനിമ ജ്ഞാനശാസ്ത്രപരമായ അധികാരം ഏറ്റെടുക്കുകയും, ജനപ്രിയ ചരിത്രബോധത്തെ ശ്രദ്ധേയമായ എളുപ്പത്തോടെ രൂപപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുന്നു. അത്തരം സിനിമകളുടെ ബഹുജന ആകർഷണം പ്രേക്ഷകർക്കിടയിൽ വ്യാജ ചരിത്രത്തിന്റെ ദ്രുതഗതിയിലുള്ള ആന്തരികവൽക്കരണം ഉറപ്പാക്കുന്നു, വിമർശനാത്മക ഇടപെടലിനെ വൈകാരികമായി തെറ്റായ പ്രതിനിധാനങ്ങൾ ഉപയോഗിച്ച് മാറ്റിസ്ഥാപിക്കുന്നു. സമാനമായ നിരവധി നിർമ്മാണങ്ങൾ റിലീസിനായി കാത്തിരിക്കുന്നതിനാൽ, കലാപരമായ പ്രതിഫലനത്തിന്റെ ഒരു വേദിയായിട്ടല്ല, മറിച്ച് ധ്രുവീകരണ, പരിഷ്കരണവാദ ഭരണകൂടത്തിന് സേവനം നൽകുന്ന സാംസ്കാരിക എഞ്ചിനീയറിംഗിന്റെ ഒരു ഉപകരണമായിട്ടാണ് സിനിമ ആയുധമാക്കപ്പെടുന്നതെന്ന് വ്യക്തമാണ്.
സിനിമയിലൂടെ ചരിത്രത്തെ വളച്ചൊടിക്കുന്നത്, പ്രത്യേകിച്ച് ചരിത്രപരമായ സമഗ്രതയ്ക്കും സത്യസന്ധതയ്ക്കും വേണ്ടിയുള്ള ചലച്ചിത്രകാരന്റെ ബാധ്യതയെക്കുറിച്ച്, ആഴത്തിലുള്ള ധാർമ്മികവും ജ്ഞാനശാസ്ത്രപരവുമായ ആശങ്കകൾ ഉയർത്തുന്നു. ദി കാശ്മീർ ഫയൽസ്, ദി കേരള സ്റ്റോറി, പദ്മാവത് തുടങ്ങിയ സിനിമകൾ പ്രചാരണ ചരിത്രരചനയ്ക്കുള്ള ഒരു വാഹനമായി സിനിമയെ ഉപകരണവൽക്കരിക്കുന്നതിനെ ഉദാഹരണമാക്കുന്നു.ഭൂതകാലത്തിന്റെ നാടകീയവും പ്രത്യയശാസ്ത്രപരവുമായ ആവിഷ്കാരങ്ങൾ വഴി പ്രേക്ഷകരുടെ മനസ്സിൽ വിഷചരിത്രത്തെ ഞൊടിയിടയിൽ കുത്തിവയ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഭരണകൂടവുമായി പ്രത്യയശാസ്ത്രപരമായി യോജിക്കുന്ന കോർപ്പറേറ്റ് സ്ഥാപനങ്ങളുടെ ഗണ്യമായ സാമ്പത്തിക സംരക്ഷണത്തിൽ നിന്ന് ഈ നിർമ്മാണങ്ങൾ പലപ്പോഴും രക്ഷാകർതൃത്വം ഉറപ്പാക്കുകയും, വലിയ മുതൽ മുടക്കിൽ തികച്ചും ഭാവനാപരമായ ചരിത്രലോകത്തെ സൃഷ്ടിക്കുകയും ചെയുന്നു. ഈ പരസ്യമായ രാഷ്ട്രീയ സിനിമകൾക്കപ്പുറം, ആർ‌ആർ‌ആർ, ബാഹുബലി പോലുള്ള വാണിജ്യപരമായി വിജയകരമായ സംരംഭങ്ങൾ ഈ ചരിത്രപരമായ പുനഃക്രമീകരണത്തിന് കൂടുതൽ സൂക്ഷ്മമായി സംഭാവന ചെയ്യുന്നുണ്ട്. പരിശോധിക്കാവുന്ന ചരിത്ര സന്ദർഭങ്ങളിൽ വേരൂന്നിയതല്ലെങ്കിലും, ദൈവിക അനുമതിയും നാഗരിക മേധാവിത്വവും ഉണർത്തുന്ന ആഖ്യാന ട്രോപ്പുകൾ കൊണ്ട് നിറഞ്ഞ ഹൈപ്പർ-പുരുഷവൽക്കരിക്കപ്പെട്ടതും പുരാണവൽക്കരിക്കപ്പെട്ടതുമായ ഹിന്ദു പരമാധികാരങ്ങളെ ഈ ചലച്ചിത്രങ്ങൾ നിർമ്മിക്കുന്നുണ്ട്. ഇന്ത്യൻ സിനിമയുടെ “ബാഹുബലിവൽക്കരണം” എന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കാവുന്നതരത്തിൽ പുരാണങ്ങളെ ചരിത്രവുമായി കൂട്ടിക്കുഴയ്ക്കുകയും, വലിയ ഹിന്ദു സാമ്രാജ്യങ്ങളിൽ ഊററം കൊള്ളുന്ന പ്രേക്ഷക കൂട്ടത്തെ സൃഷ്ടിക്കുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ട്. ഭൂരിപക്ഷ പ്രത്യയശാസ്ത്രപരമായ അനിവാര്യതകളുമായി പ്രതിധ്വനിക്കുന്ന ഒരു ഏകശിലാരൂപത്തിലുള്ള, ഹൈപ്പർ-നാഷണലിസ്റ്റ് ഭൂതകാലത്തെ പ്രതിനിധാനം ചെയ്യുന്നതിലാണ് ഈ ജനപ്രിയ സിനിമകൾ ലക്ഷ്യം വെയ്ക്കുന്നത്.
വളച്ചൊടിക്കലുകളെ ചെറുക്കൽ: ചരിത്രകാരന്മാർക്കുള്ള പങ്ക്
സമകാലിക ഇന്ത്യയിൽ, രാഷ്ട്രീയ, പ്രത്യയശാസ്ത്ര അജണ്ടകൾക്ക് വേണ്ടി ചരിത്ര വിവരണങ്ങൾ മാറ്റിയെഴുതാനും കൈകാര്യം ചെയ്യാനും ലക്ഷ്യമിടുന്ന വളച്ചൊടിക്കൽ പ്രവണതകളിൽ നിന്ന് ചരിത്ര മേഖല കൂടുതൽ ഭീഷണി നേരിടുന്നു. ഈ ശ്രമങ്ങൾ പലപ്പോഴും ആശ്രയിക്കുന്നത് വസ്തുതകളെ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നതിലും, അസൗകര്യകരമായ സത്യങ്ങൾ ഒഴിവാക്കുന്നതിലും, ഭൂരിപക്ഷ പ്രത്യയശാസ്ത്രങ്ങളുമായി യോജിക്കുന്ന മിത്തുകളെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നതിലും ആണ്. തെളിവുകൾ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള സമീപനത്തിന് പ്രതിജ്ഞാബദ്ധരായ വിമർശനാത്മക ശാസ്ത്ര ചരിത്രകാരന്മാർക്ക് അത്തരം വളച്ചൊടിക്കലുകളെ ചെറുക്കുന്നതിൽ നിർണായക പങ്കുണ്ട്. നൂതനമായ സിലബസ് രൂപകല്പന, ബദൽ മാധ്യമ ഉള്ളടക്കത്തിന്റെ സൃഷ്ടി, സോഷ്യൽ മീഡിയയുടെ തന്ത്രപരമായ ഉപയോഗം എന്നിവയിലൂടെ, അവർക്ക് ചരിത്രത്തെക്കുറിച്ച് കൂടുതൽ സൂക്ഷ്മമായ ധാരണ വളർത്തിയെടുക്കാനും കൃത്രിമ വിവരണങ്ങളെ വെല്ലുവിളിക്കാനും കഴിയും.
പുരോഗമന ചരിത്രപാഠ്യപദ്ധതി
സമഗ്രവും ഉൾക്കൊള്ളുന്നതുമായ അക്കാദമിക് സിലബസുകളുടെ വികസനമാണ് ചരിത്രപരമായ വളച്ചൊടിക്കലുകളെ ചെറുക്കുന്നതിനുള്ള ഏറ്റവും ഫലപ്രദമായ മാർഗങ്ങളിലൊന്ന്. ഇന്ത്യയിലെ പരമ്പരാഗത ചരിത്ര പാഠ്യപദ്ധതികൾ പലപ്പോഴും രാഷ്ട്രീയ, സൈനിക സംഭവങ്ങളിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്, പ്രധാനപ്പെട്ട സാമൂഹിക, സാംസ്കാരിക, പാരിസ്ഥിതിക വിവരണങ്ങൾ ഒഴിവാക്കുന്നു. ഇതിനെ അഭിസംബോധന ചെയ്യുന്നതിനായി, വിമർശനാത്മക ശാസ്ത്ര ചരിത്രകാരന്മാർക്ക് ഉയർന്നുവരുന്ന പഠന മേഖലകൾ ഉൾക്കൊള്ളുന്ന സിലബസുകൾ രൂപകല്പന ചെയ്യാൻ കഴിയും.
പരിസ്ഥിതി ചരിത്രം: മനുഷ്യരും പരിസ്ഥിതിയും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം പര്യവേക്ഷണം ചെയ്യുക, പാരിസ്ഥിതിക മാറ്റങ്ങൾ നാഗരികതകളെ എങ്ങനെ രൂപപ്പെടുത്തിയെന്നു പഠിക്കുക. വൈകാരിക ചരിത്രം: കാലക്രമേണ വ്യക്തികളുടെയും സമൂഹങ്ങളുടെയും വൈകാരിക അനുഭവങ്ങൾ പരിശോധിക്കുക, അവരുടെ പ്രചോദനങ്ങളെയും സാമൂഹിക ആഘാതങ്ങളെയും കുറിച്ചുള്ള ഉൾക്കാഴ്ചകൾ നൽകുക, ലിംഗ ചരിത്രം: സ്ത്രീകളുടെയും ലിംഗ ന്യൂനപക്ഷങ്ങളുടെയും പങ്ക് എടുത്തുകാണിക്കുക, ചരിത്ര സന്ദർഭങ്ങളിൽ പുരുഷാധിപത്യ ഘടനകളെ വിമർശിക്കുക, ചലച്ചിത്ര, മാധ്യമ ചരിത്രങ്ങൾ: ജനപ്രിയ സംസ്കാരത്തിൽ പ്രചാരണത്തിന്റെ സ്വാധീനം ഉൾപ്പെടെ, സിനിമകൾ, ടെലിവിഷൻ, ഡിജിറ്റൽ മാധ്യമങ്ങൾ എന്നിവ ചരിത്രബോധത്തെ എങ്ങനെ പ്രതിഫലിപ്പിക്കുകയും രൂപപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുന്നു എന്ന് വിശകലനം ചെയ്യുക. ഈ അന്തർവിജ്ഞാന സമീപനങ്ങൾ അവതരിപ്പിക്കുന്നതിലൂടെ, സങ്കീർണ്ണമായ ചരിത്ര പ്രതിഭാസങ്ങളെ വിമർശനാത്മകമായി വിശകലനം ചെയ്യുന്നതിനുള്ള സാധ്യതയെ ക്ലാസ് മുറികളിൽ സംജാതമാക്കുകയും, വർത്തമാന കാല ചരിത്രബോധത്തെ മതേതര വിഷയങ്ങളിലേക്ക് ആകർഷിക്കുകയും ചെയ്യും.
സോഷ്യൽമീഡിയയും ചരിത്രസാക്ഷരതയും
ഡിജിറ്റൽ യുഗത്തിൽ, ചരിത്രപരമായ വിവരണങ്ങൾ പ്രചരിപ്പിക്കുന്നതിനും വെല്ലുവിളിക്കുന്നതിനുമുള്ള ശക്തമായ ഉപകരണമായി സോഷ്യൽ മീഡിയ ഉയർന്നുവന്നിട്ടുണ്ട്. ചരിത്രപരമായ വക്രീകരണത്തെ സജീവമായി ചെറുക്കുന്നതിനും, നന്നായി ഗവേഷണം ചെയ്തതും ചരിത്രത്തിന്റെ കൃത്യമായ വിവരണങ്ങൾ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നതിനും വിദ്യാർത്ഥികൾക്കും ഗവേഷകർക്കും ട്വിറ്റർ, ഇൻസ്റ്റാഗ്രാം, ഫേസ്ബുക്ക് പോലുള്ള പ്ലാറ്റ്‌ഫോമുകൾ ഉപയോഗിക്കാം. ഇൻഫോഗ്രാഫിക്സ്, വീഡിയോകൾ എന്നിവ പങ്കിടുന്നതിലൂടെ നിർണായകമായ ചരിത്ര സംഭവങ്ങളെയും വ്യക്തികളെയും ഉയർത്തിക്കാട്ടുവാനും, പ്രാദേശിക ചരിത്രത്തിന്റെ വിവിധ തലങ്ങളിലേക്ക് പോകുവാനും സാധിക്കും. ഹാഷ്‌ടാഗ് കാമ്പെയ്‌നുകൾ സംഘടിപ്പിക്കുന്നതിലൂടെ, ജനപ്രിയ മാധ്യമ സാങ്കല്പിക കഥകളിലെ വികലമായ ചിത്രീകരണങ്ങളെ വെല്ലുവിളിക്കുന്നത് ഫലപ്രദമായി നേരിടാൻ കഴിയും.
സാമൂഹിക പ്രാതിനിത്യം ഉറപ്പാക്കി, ഉൾക്കൊള്ളുന്ന സിലബസുകൾ രൂപകല്പന ചെയ്യുന്നതിലൂടെയും കൃത്യവും ആകർഷകവുമായ മീഡിയ ഉള്ളടക്കം സൃഷ്ടിക്കുന്നതിലൂടെയും സോഷ്യൽ മീഡിയയുടെ ശക്തി പ്രയോജനപ്പെടുത്തുന്നതിലൂടെയും, അവർക്ക് കൃത്രിമമായ വിവരണങ്ങളെ വെല്ലുവിളിക്കാനും ചരിത്രത്തെക്കുറിച്ചുള്ള കൂടുതൽ സത്യസന്ധമായ ധാരണ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കാനും കഴിയും. അങ്ങനെ ചെയ്യുന്നതിലൂടെ, അവർ ചരിത്ര വിഷയത്തിന്റെ സമഗ്രത സംരക്ഷിക്കുക മാത്രമല്ല, കൂടുതൽ അറിവുള്ളതും യോജിപ്പുള്ളതുമായ ഒരു സമൂഹം കെട്ടിപ്പടുക്കുന്നതിൽ വിജയിക്കുകയും ചെയ്യും.
‘Erasing History: How Fasists Rewrite the Past to Control the Future’ എന്ന കൃതിയിൽ, സ്വേച്ഛാധിപത്യ ഭരണത്തിന്റെ ഒരു നിർണായക വശം ജേസൺ സ്റ്റാൻലി പ്രകാശിപ്പിക്കുന്നു: വിമർശനാത്മകമായി ഇടപെടുന്ന ഒരു ജനതയുടെ അട്ടിമറി ശക്തിയെ തിരിച്ചറിയുന്ന സ്വേച്ഛാധിപത്യ ഭരണകൂടങ്ങൾ, പലപ്പോഴും ചരിത്ര വ്യവഹാരത്തെ കുത്തകയാക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നു, ചരിത്രത്തെ അന്വേഷണ മേഖലയിൽ നിന്ന് ഭരണകൂട പ്രചാരണത്തിന്റെ ആയുധമാക്കി മാറ്റുന്നു. ജനാധിപത്യ ചട്ടക്കൂടുകളിലൂടെ ചരിത്രം വീണ്ടെടുക്കുകയും പരിശോധിക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ, അടിച്ചമർത്തൽ ഘടനകളെയും പ്രത്യയശാസ്ത്രങ്ങളെയും വെല്ലുവിളിക്കുന്നതിനുള്ള ശക്തമായ ഉപകരണമായി മാറുന്നുവെന്ന് ഈ ഭരണകൂടങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കുന്നു. തൽഫലമായി, ഉപദ്രവം, സെൻസർഷിപ്പ്, ഭീഷണിപ്പെടുത്തൽ എന്നിവയുൾപ്പെടെ അത്തരം വിമോചന പദ്ധതികളെ അടിച്ചമർത്താൻ ലക്ഷ്യമിട്ടുള്ള നിരവധി തന്ത്രങ്ങൾ അവർ വിന്യസിക്കുന്നു.
ചരിത്രപരമായ സങ്കീർണ്ണതയോടും ബഹുസ്വരതയോടും അഗാധമായ വെറുപ്പ് സ്വേച്ഛാധിപത്യ സർക്കാരുകൾ പ്രകടിപ്പിക്കുന്നു. സൂക്ഷ്മമായ ചരിത്ര അന്വേഷണത്തെ അവരുടെ രാഷ്ട്രീയ ആധിപത്യത്തെ നിയമാനുസൃതമാക്കുന്ന ചുരുക്കൽ, ഏകശിലാ വിവരണങ്ങൾ ഉപയോഗിച്ച് മാറ്റിസ്ഥാപിക്കാൻ അവർ ശ്രമിക്കുന്നു. ഈ ആഖ്യാനങ്ങൾ പലപ്പോഴും ഒരു പുരാണ ഭൂതകാലത്തെ മഹത്വപ്പെടുത്തുന്നു, ദേശീയ വിശുദ്ധി, സാംസ്കാരിക മേധാവിത്വം, വീരോചിത നേതൃത്വം എന്നിവയുടെ പ്രമേയങ്ങൾക്ക് പ്രാധാന്യം നൽകുന്നു. അങ്ങനെ ചെയ്യുന്നതിലൂടെ, അവർ ചരിത്രത്തിന്റെ ബഹുസ്വരവും മത്സരാത്മകവുമായ സ്വഭാവത്തെ ഇല്ലാതാക്കുക മാത്രമല്ല, ആധിപത്യ വ്യാഖ്യാനങ്ങളെ വെല്ലുവിളിക്കുന്ന ശബ്ദങ്ങളെ അരികുവൽക്കരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഈ ഭരണകൂടങ്ങൾ അടിച്ചേൽപ്പിക്കുന്ന സെലക്ടീവ് ഓർമ്മക്കുറവ് അധികാരത്തിലുള്ള അവരുടെ പിടി ശക്തിപ്പെടുത്താൻ സഹായിക്കുന്നു, കാരണം, ഇത് രാജ്യത്തിന്റെ പാതയെ രൂപപ്പെടുത്തിയ അനീതികളെയും ഒഴിവാക്കലുകളെയും കുറിച്ചുള്ള വിമർശനാത്മക പ്രതിഫലനത്തിന്റെ സാധ്യതയെ തടയുന്നു. അറിവിനെ ജനാധിപത്യവൽക്കരിക്കുകയും വിമർശനാത്മക ബോധം വളർത്തുകയും ചെയ്യുന്നതിനാൽ ചരിത്രത്തിന്റെ വീണ്ടെടുക്കൽ സ്വേച്ഛാധിപത്യ ഭരണകൂടങ്ങൾക്ക് ഒരു അസ്തിത്വ ഭീഷണി ഉയർത്തുന്നുവെന്ന് സ്റ്റാൻലി അടിവരയിടുന്നു. ചരിത്രം വീണ്ടെടുക്കുന്നതിൽ അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ട ആഖ്യാനങ്ങൾ കണ്ടെത്തൽ, പാർശ്വവൽക്കരിക്കപ്പെട്ട കാഴ്ചപ്പാടുകളെ മുൻനിർത്തി, പ്രബലമായ ചരിത്ര വിവരണങ്ങളുടെ പ്രത്യയശാസ്ത്രപരമായ അടിത്തറയെ ചോദ്യം ചെയ്യൽ എന്നിവ ഉൾപ്പെടുന്നു. സ്വേച്ഛാധിപത്യ ഭരണകൂടങ്ങൾ അവരുടെ നിയമസാധുത നിലനിർത്താൻ ആശ്രയിക്കുന്ന മിത്തോളജികളെ ഈ പ്രക്രിയ പൊളിച്ചെഴുതുന്നു, അവരുടെ ഭരണത്തിന് അടിവരയിടുന്ന ചരിത്രപരമായ ആകസ്മികതകളെയും അധികാര ചലനാത്മകതയെയും തുറന്നുകാട്ടുന്നു.
പ്രതിരോധത്തിന്റെ അനിവാര്യത
ഇത്തരം അടിച്ചമർത്തലുകൾ നേരിടുമ്പോൾ, ചരിത്രം വീണ്ടെടുക്കുക എന്ന പദ്ധതിക്ക് അടിയന്തര രാഷ്ട്രീയ പ്രാധാന്യം ലഭിക്കുന്നു. ഇത് വെറുമൊരു അക്കാദമിക് വ്യായാമമല്ല, മറിച്ച് സ്വേച്ഛാധിപത്യപരമായ കടന്നുകയറ്റങ്ങൾക്കെതിരായ ഒരു സമൂലമായ സാമൂഹിക പ്രതിരോധ നടപടിയാണ്. ചരിത്രം വീണ്ടെടുക്കുന്നതിലൂടെ, ജനാധിപത്യ സമൂഹങ്ങൾക്ക് ഓർമ്മയുടെ മായ്ക്കലിനെ ചെറുക്കാനും നീതിയുടെയും സമത്വത്തിന്റെയും തത്വങ്ങൾ ഉയർത്തിപ്പിടിക്കാനും വിമർശനാത്മകവും ചരിത്രബോധമുള്ളതുമായ ഒരു പൗരനെ വളർത്തിയെടുക്കാനും കഴിയും. ചരിത്രം, ചരിത്ര പഠനം, ഗവേഷണമെന്നതൊക്കെ പരീക്ഷ ജയിക്കാനുള്ള പ്രവർത്തനം മാത്രമല്ല. സാമൂഹികതയും, വിശാല ബഹുസ്വരതയിലൂന്നിയ ദേശരാഷ്ട്രത്തിന്റെ നിർമ്മാണത്തിനുതകേണ്ട ജ്ഞാന നിർമ്മാണം കൂടിയാണ് ചരിത്ര പഠനത്തിൽ നടക്കേണ്ടത്. തിരഞ്ഞെടുത്ത മറവികളെ ഭാവികാലം സൃഷ്ടിക്കാതിരിക്കാൻ, ശാസ്ത്രീയ ചരിത്രത്തിന്റെ രക്ഷാകർതൃത്വം ഏറെറടുക്കേണ്ടവരാണ് ഇന്ത്യയിലെ പൗരന്മാരെല്ലാവരും. വിഭാഗീയ, വർഗ്ഗീയ ചിന്തകളെ ഇല്ലാതാക്കി മനുഷ്യത്വത്തിന്റെ രസതന്ത്രത്തെ സൃഷ്ടിക്കേണ്ടതാണ് ചരിത്രകാരന്മാരുടെ ഉത്തരവാദിത്വം. എറിക് ഹോബ്സ്ബാം പറഞ്ഞതു പോല, ചരിത്രകാരന്മാർ ചരിത്രം നിർമ്മിക്കട്ടെ . അത് ഭരണകൂടങ്ങളുടെ അധികാര പ്രയോഗത്തിന്റെ വിഷയമേഖലയല്ല.
(ലേഖകൻ: പരിസ്ഥിതി ചരിത്രവിഭാഗം, ട്രോപിക്കൽ ഇൻസ്റ്റിറ്റ്യൂട്ട് ഓഫ് ഇക്കളോജിക്കൽ സയൻസസ്, കോട്ടയം)
